Λογοτεχνίζεις; Ναι ρε μαλάκα, λογοτεχνίζω … σήκω ψυχή μου / δώσε ρεύμα... (αυτός είναι ο τίτλος, αλλά όχι και το τραγούδι)

Ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, ηλεκτρισμένες διαθέσεις σε τοπίο κομμένου ηλεκτρικού ρεύματος κι ένα νησί αλαλιάζει, πανικοβάλλεται και βγαίνει στους δρόμους αποφεύγοντας τους μεταφυσικούς φόβους του σκοταδιού, τα πεινασμένα τσιμπήματα των εντόμων, τις σκιές και τους ήχους που δεν προσδιορίζονται με σαφήνεια. Βγαίνει το νησί στο δρόμο κυνηγημένο από την υγρή Αυγουστιάτικη ζέστη και ησυχάζει στον ήχο της γεννήτριας και στο διακοσμητικό φως των κεριών.

 Το πλήθος είναι έξω, 11 και 30 πριν τα μεσάνυχτα και είναι ο μόνος λόγος που το πλήθος ξαναζητάει τον δημόσιο χώρο, τον δρόμο και τον καταλαμβάνει για τον εαυτό του. Το πλήθος χαιρετιέται, επιτέλους ξανασυζητάει πρόσωπο με πρόσωπο –πάντα ξεκινώντας με την ενόχληση της διακοπής του ρεύματος και κατόπιν για άλλα: για μικρά και καθημερινά, για μεγάλα και σπουδαία.
Τσιγάρο στο σκοτάδι, μια πορτοκαλάδα, μία μπύρα και χαμηλόφωνες κουβέντες.
Ανακαλύψαμε εκ νέου το σκοτάδι. Το αφορισμένο, το πιεσμένο από τα φώτα σκοτάδι. Το σκοτάδι των παραμυθιών και των θρύλων, των κινδύνων, του θανάτου και του έρωτα. Ανακαλύψαμε το σκοτάδι και μεγάλωσαν τα μάτια μας. Κάπου ένα ζευγαράκι φιλιέται απρόσεκτα εκμεταλλευόμενο την ευκαιρία, αδιαφορώντας για γνωστούς και φίλους, για φυσικούς και υπερφυσικούς κινδύνους. Ψηλαφίζει ο ένας τον άλλο και ψυθιρίζουν λόγια ανάμεσα σε δυο φιλιά. Ο ήχος του σκοταδιού είναι ένα ήσυχο μακρόσυρτο ψψψ!
Και το φως που του ταιριάζει, τα μάτια της γάτας που πλησιάζει επιφυλακτικά…


«Ξεχάσαμε ότι μπορούμε να ζήσουμε και στο σκοτάδι» λέει η φίλη μου κοιτάζοντας τα φωτισμένα από τις γεννήτριες μαγαζιά που με τον θόρυβο τους, με τα φώτα και τους ανεμιστήρες συνεχίζουν να καθησυχάζουν: «τίποτα δεν έγινε, τίποτα δεν άλλαξε. Το φως θα επικρατήσει απόλυτα και πάση θυσία».
Κι ας μικραίνει τα μάτια μας κι ας μας δυσκολεύει ο θόρυβος να ακούμε τον άλλο ή οτιδήποτε άλλο πέρα από τον εαυτό μας.