Αναδημοσιεύση από τη φίλη μας σχεδία στ' ανοιχτά της Αίγινας: 16 τόνοι

Πριν από καμιά 12 χρόνια έπαιρνα το «πτυχίο» σπηλαιολογίας. Δηλαδή έπειτα από ένα 4μηνο σεμινάριο σου έδιναν ένα χαρτί ότι ήξερες να μπαίνεις και να βγαίνεις ζωντανός από ένα σπήλαιο. Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν το τελευταίο μάθημα. Έπρεπε να μείνεις δυο 24ωρα μέσα στο σπήλαιο ανοίγοντας ελάχιστα τη λάμπα κηροζίνης. Σκοπός του μαθήματος είναι αν τύχει και αποκλειστείς μέσα, να περιμένεις υπομονετικά τη βοήθεια από έξω.
Στα πλαίσια του μαθήματος ο δάσκαλος σε αφήνει και για 2 ώρες μόνος σου, χωρίς ρολόι και φακό, για να δει αν μπορείς να κρατήσεις τη ψυχραιμία σου.
Εκείνο το 2ωρο, που μου φάνηκε χιλιετηρίδα, το θυμάμαι σαν τώρα. Το σκοτάδι κάτω από τη γη είναι τόσο πηχτό που νοιώθεις ότι μπορεί να σε ρουφήξει. Δεν είναι η απουσία φωτός, όπως θεωρούμε το σκοτάδι, αλλά μια μαύρη μάζα χωρίς καν μνήμη φωτός. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά έχεις χάσει κάθε αίσθηση προσανατολισμού. Μετά από λίγο δεν μπορείς να υπολογίσεις τον χρόνο, μέσα σε αυτή τη μαύρη τρύπα και σχεδόν χάνεις και την ικανότητα να μετρήσεις ως το 60 με ρυθμό δευτερολέπτου. Ήχοι δεν υπάρχουν και νομίζεις ότι η αναπνοή σου είναι από κάτι άλλο απόκοσμο που κάθεται δίπλα σου περιμένοντας να σε κατασπαράξει.

Αντί να δίνεις τα λεφτά σου σε ψυχαναλυτή για χρόνια, με δυο ώρες στο σπήλαιο περνάς τη ζωή σου από 14 γενιές.

Σε όλους όσους ερχόταν ο δάσκαλος να μας πει ότι τελείωσε το 2ωρο τους έβρισκε κουρέλια αλλά με μια τεράστια αγάπη για τη ζωή, όταν επιτέλους έβλεπαν από μακριά το φως να πλησιάζει.

Για μένα ήταν διασκέδαση αλλά από τότε απέκτησα μια τεράστια ευαισθησία για όσους ανθρακωρύχους δουλεύουν και αποκλείονται μέσα στη γη. Μπορώ να τους φανταστώ σε συνθήκες απόλυτης απομόνωσης γνωρίζοντας ότι σίγουρα δεν θα έρθει κανένας σε ένα δίωρο, μπορεί και ποτέ.

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ με αγωνία την προσπάθεια των διασωστών να βγάλουν μέσα από ένα ορυχείο στη Χιλή 33 ανθρακωρύχους που έχουν αποκλειστεί στο βαθύτερο σημείο που έχει αποκλειστεί ποτέ άνθρωπος. 713 μέτρα κάτω από τη γη. Έχουν καταφέρει και με ένα τρυπάνι διατομής 15 εκατοστών τους στέλνουν νερό και τρόφιμα αλλά φοβούνται ότι ως τα Χριστούγεννα, που ευελπιστούν να τους απεγκλωβίσουν, θα έχουν καταρρεύσει ψυχολογικά.

Οι διασώστες δουλεύουν εντατικά με την στήριξη της κυβέρνησης και της γαλλικής (πολυεθνικής) εταιρίας που έχει το ορυχείο. Και εδώ πρέπει να ανοίξουμε μια παρένθεση.

Για τη Χιλή οι συνθήκες εργασίας των ανθρακωρύχων είναι δείκτης της δημοκρατίας. Όταν ο Αλιέντε αποφάσισε το 1971 να εθνικοποιήσει τα ορυχεία χαλκού (τα πρώτα σε παραγωγή στον κόσμο) την ίδια στιγμή δινόταν η εντολή στην Ουάσιγκτον για την ανατροπή του. Ο στρατηγός Πινοτσέτ το 1973, αφού σκότωσε τον πρόεδρο Αλιέντε, το πρώτο διάταγμα που ψήφισε ήταν να ξαναδοθούν στις πολυεθνικές. Οι ανθρακωρύχοι στο βόρειο τμήμα της χώρας που βρίσκονται τα ορυχεία, παρέμειναν ως το τέλος πιστοί στον πρόεδρό τους. Αν η στρατονομία στις πόλεις έπρεπε να συλλαμβάνει κόσμο στις εργατικές συνοικίες, στα χωριά των ανθρακωρύχων μπορούσε να επεμβαίνει μόνο με τανκς, αφού τους περίμεναν πάντα με μασούρια δυναμίτη. Η καταστολή ήταν πρωτοφανής. Όταν «έπεσε» η χούντα και έγινε «δημοκρατία», δηλαδή οι στρατιωτικοί παρέδωσαν την εξουσία, οι συνθήκες στα ορυχεία έκριναν πάντα τη ποιότητα της (κουτσής) δημοκρατίας.

Στα 713 μέτρα κάτω από τη γη έπρεπε να φτάσει η δημοκρατία και η (καλή) εταιρεία. Ο πρόεδρος της χώρας πήγε προσωπικά στο ορυχείο και υποσχέθηκε σε συνέντευξη τύπου, παρουσία των οικογενειών των εγκλωβισμένων, ότι θα κάνει τα πάντα για να τους βγάλει ζωντανούς. Αυτό που δεν έδειξαν τα κανάλια είναι η έκκληση που του έκανε κλαίγοντας η γυναίκα ενός από τους 33.

Μέσα σε λυγμούς πήρε τον λόγο και τον παρακάλεσε αν μπορεί να παγώσει τα δάνεια του συζύγου της, γιατί οι ανθρακωρύχοι πληρώνονται με τον τόνο μεταλλεύματος που παράγουν και ως τα Χριστούγεννα τα δάνεια θα τρέχουν ενώ ο άντρας της δεν θα δουλεύει. Ο πρόεδρος πάγωσε και ο υπ. Τύπου έδωσε εντολή να στραφεί η κάμερα αλλού και να κοπεί ο ήχος.

Μαζί με τη δημοκρατία, με το νερό, το ψωμί και τον αέρα έφταναν και τα πανωτόκια σε βάθος 713 μέτρων. Πρώτη φορά η τράπεζα κυνηγάει κάποιους θαμμένους- ζωντανούς εκεί που δεν μπορεί να φτάσει καν άνθρωπος.

Δεν ξέρω γιατί αλλά ξέχασα το σκοτάδι, χωρίς φως στην άκρη του τούνελ, ξέχασα τη Χιλή, τους ανθρακωρύχους και τις τράπεζες και άρχισα να σφυρίζω μια μελωδία.

Το 1930 την εποχή της μεγάλης κρίσης στην Αμερική ένα ορυχείο καταρρέει και εξαιτίας της κρίσης οι ανθρακωρύχοι αφήνονται να πεθάνουν. Ο πιτσιρικάς τότε Merle Travis, γιος του ενός ανθρακωρύχου, μεγαλώνει μέσα στην απόλυτη φτώχεια και η μόνη του ανάμνηση είναι να τον τρέχει η μάνα του στις τράπεζες προσπαθώντας να ακυρωθεί το δάνειο του θαμμένου άντρα της. Ή έστω να αναγνωριστεί από την εταιρία ότι είχε σχεδόν καταφέρει να πιάσει το όριο τον 16 τόνων μεταλλεύματος για να πάρει το μηνιάτικό του. Αργότερα το 1946 θα γράψει το τραγούδι 16 tons…

Some people say a man is made outta mud
A poor man’s made outta muscle and blood
Muscle and blood and skin and bones
A mind that’s a-weak and a back that’s strong

You load sixteen tons, what do you get
Another day older and deeper in debt
Saint Peter don’t you call me ’cause I can’t go
I owe my soul to the company store


I was born one mornin’ when the sun didn’t shine
I picked up my shovel and I walked to the mine
I loaded sixteen tons of number nine coal
And the straw boss said «Well, a-bless my soul»

You load sixteen tons, what do you get
Another day older and deeper in debt
Saint Peter don’t you call me ’cause I can’t go
I owe my soul to the company store

I was born one mornin’, it was drizzlin’ rain
Fightin’ and trouble are my middle name
I was raised in the canebrake by an ol’ mama lion
Cain’t no-a high-toned woman make me walk the line

Αν οι τραπεζίτες κυνηγάνε ανθρώπους στα 713 μέτρα κάτω από τη γη να ξέρουν ότι κάποια μέρα θα βρεθούνε και αυτοί δυο μέτρα μέσα στη γη.

Και ίσως τότε το σκοτάδι να γίνει φως!
Π.

Χλιδή και φτώχεια

Εδώ λιλιπούπολη

Αχ και να ’χα μια πρόσκληση να βρεθώ μια νύχτα κι εγώ
σ’ έναν πύργο κατάφωτο, σ’ ένα πάρτι πριγκιπικό
κι ένας όμορφος πρίγκιπας με τον πρώτο χτύπο του γκονγκ
να με δει και να πεταχτεί από τη χρυσή του σεζλόνγκ

Πεντάμορφη οπτασία μου, κεντρίζεις τη φαντασία μου
Και πάρε φορά να γίνουμε ζευγάρι χορευτικό
Άνοιξαν όλα τα στόματα και στα λαμπρά τα πατώματα
Γλιστράμε και φτερουγίζουμε στο βαλς το πριγκιπικό

Τρεις κοντέσες μου ρίχνουνε ροδοπέταλα δροσερά
Μαρκησίες και δούκισσες με κοιτάζουνε φθονερά
Σαν αστέρι λαμποκοπά το λαμέ σου το μπολερό
Πάνω στο καπελίνο σου κυματίζει τα’ άσπρο φτερό

Το φουσκωτό κρινολίνο σου σκορπά θροΐζοντας γύρω σου
Το γαλλικό σου το άρωμα, λεπτό και διακριτικό
Και όπως στροβιλιζόμαστε με θαυμασμό κοιταζόμαστε
Αλήθεια, πόσο ταιριάζουμε στο βαλς το πριγκιπικό

Αχ και να ‘χα μια πρόσκληση.

Πληροφορίες αναφέρουν, πως ο γάμος ήταν να γίνει πέρυσι, αλλά τα παιδιά περίμεναν το ΔΝΤ για να φαίνεται καλύτερα η απόσταση του Πρίγκιπα από το λαό.

Δεν ξέρω αν οι Γλύξκμπουργκ έχουν άλλο ελεύθερο παιδί, αλλά εάν έχουν, προτείνω να το παντρέψουν στην Αίγινα. Θα είναι μια τεράστια ευκαιρία τουριστικής προβολής του νησιού. Οι υπεύθυνοι του τουρισμού οφείλουν να εξετάσουν την πρόταση στα σοβαρά!

Γιωργάκης, ο COSMO-πολίτης

Το αγόρι μου, γλυκό και τραγανό σαν καραμέλα, από τότε που ανέλαβε την πρωθυπουργία των ραγιάδων, δεν μπορεί να βάλει κώλο κάτω. Το χειμώνα έκανε μια μεγάλη tour ανά τον κόσμο και τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, την άνοιξη τιθάσευε τα ορμητικά νερά με μπαντάνα και κουπί, ε και τώρα που είναι καλοκαιράκι να μην ξεκουραστεί και λίγο; Καστελόριζο, Πάρος, κρουαζιέρα στο Σαρωνικό με τον χασάπη, και τώρα για να χαλαρώσει, ολιγοήμερες διακοπές στην Κρήτη.

Και αναρωτιέμαι. Μήπως δεν αντέχει την Αθήνα; Μήπως δεν μπορεί να ζει στην ψωροκώσταινα; Μήπως είναι φτιαγμένος μόνο για τα ωραία; Μήπως κουράστηκε με τις πρωκτικές διεισδύσεις που μας έκανε;

Αλλά πάλι σκέφτομαι, πως ο Γιώργος είναι σοσιαληστής. Δεν μπορεί , μάλλον όλο αυτό το σκηνικό είναι ενταγμένο σε ένα πονηρό σχέδιο αντίστασης. Βλέπει ότι δεν αντιδρούμε με τίποτα και σκέφτηκε να γίνει προκλητικός μπας και ξυπνήσουμε.

Αλλά πάλι, μήπως είμαι εγώ ζηλιάρης;

Πως κάνεις έτσι ρε κύριος; Παιδί είναι!

ο πρωθυπουργός Γιωργάκης φροντίζει το περιβάλλον μας, το μέλλον μας παίζοντας

Ανάξιος ακόμα και για τον πράσινο καπιταλισμό εμφανίζεται ο πρωθυπουργός Γιωργάκης. Υποκοριστικός κατ’ όνομα, υποκοριστικός στην άποψη και τις πολιτικές του, υποκοριστικός … γενικώς!
Ο Γιωργάκης απλώνει τα παιχνίδια του και παίζει με τα άλλα παιδάκια… με τα δικά μας παιδάκια και τα ‘χει όχι συμπαίκτες, αλλά παιχνίδια! Ο Γιωργάκης κάνει την «τράπεζα» στη μεγάλη της Ελλάδος monopoly, ανακατεύει, κόβει και μοιράζει. Κατά πως του λένε… Τα χρήματα, την ενέργεια, τους πόρους, τις ζωές μας. Τα μοιράζει όπως ακριβώς απαιτεί το παιχνίδι, ακολουθώντας απαρέγκλιτα τους κανόνες: μονοπωλιακά, ποντάρει στον δυνατό που πρέπει να γίνει δυνατότερος ώστε στο τέλος να μείνει μόνο ένας.

Κάτι μυστήριο, κάτι μαγικό, κάτι σα θεία πρόνοια είχε προειδοποιήσει: όταν ο Γιωργάκης εντυπωσίαζε το πανελλήνιο πάνω στο καινούριο ποδήλατο του κι όλοι έβρισκαν το παιδί «χαριτωμένο», το ποδήλατο τσίνισε και έριξε τον καβαλάρη κάτω –βλέπεις δεν ήταν εκεί ο μπαμπάς του που τόσα χρόνια προσπαθούσε να του μάθει ποδήλατο, να τον κρατήσει. Ακριβώς έτσι μπερδεύτηκε στην αλυσίδα της πράσινης ανάπτυξης ο Γιωργάκης και προσπαθώντας να κρατηθεί, ανοίγει την αγορά του λιγνίτη στους ιδιώτες. Αντί να περιορίσει τη ρυπογόνα ΔΕΗ (στην Αίγινα έχει την τιμητική της φέτος) προσφέρει τη δυνατότητα στους ιδιώτες να βρωμίζουν κι εκείνοι.

Λογικό; Λογικό. Μόνο το κράτος θα βρωμίζει; Ελεύθερη αγορά. Κι έπειτα θα φωνάζει ο Γιωργάκης σαν να διεκδικεί παγωτό: «Ο Ρυπαίνων Πληρώνει, ο ρυπαίνων πληρώνει».
Κι αφού του έχουμε δώσει το δικαίωμα να ρυπαίνει μετά του ζητάμε να πληρώσει και φροντίζουν γι’ αυτό οι ανύπαρκτοι και διεφθαρμένοι ελεγκτικοί μηχανισμοί. Κι έτσι ούτε πληρώνει, ούτε δικάζεται!

Κι έτσι παίζει μπάλα στις πλάτες μας ο Γιωργάκης και θέλει ν’ αυξήσει τα τιμολόγια του ρεύματος για να συμφέρει τους ιδιώτες να μπουν στο παιχνίδι της ενέργειας. Δίνει κίνητρα ανάπτυξης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας… από την τσέπη μας. Πασόκοι ψηφοφόροι ως αμήχανοι γονείς που έχουν ξεμείνει από δικαιολογίες για τη συμπεριφορά του παιδιού τους, το υπερασπίζονται «πως κάνεις έτσι ρε κύριος; παιδί είναι».
Όχι κυρία μου δεν είναι παιδί.
Ο Chaky είναι, η κούκλα του σατανά!

Κοίτα να δεις τι συμβαίνει καμιά φορά (αν το πιστέψεις)

Ένα τραγουδάκι για τον Γιάννη, τον ΑΧΑ (Απόδημο Χωρισμένο Αριστερό - έτσι σκέφτονται οι αναγνώστες μας) και για όποιον γουστάρει...

Επισταλμένη μαγεία από τον Γιο του Σκύλου

(χωρίς λόγια)

Το τσίπουρο, ο μεζές, οι οικολοσυριζαίοι και η συνάντηση 2 ποιητών!

Σαράντα σβέρκοι βωδινοὶ μὲ λαδωμένες μπούκλες
σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι καὶ βρώμιες ποδαροῦκλες
ξετσίπωτοι, ἀκαμάτηδες, τσιμπούρια καὶ κορέοι
ντυμένοι στὰ μαλάματα κ᾿ ἐπίσημοι κι ὡραῖοι. (Κ. Βάρναλης)

Συνάντηση έκαμαν αυτοί, ‘κολόγοι συριζαίοι
Κουκιά για να μετρήσουνε να γίνουνε ωραίοι
Παράγοντες να ψηφιστούν στις Αίγινας τις θέσεις
Και άποψη αν έχουνε εμένα να με χέσεις (CHElementes)

Κι έλεγα και σκεφτόμουν μην έχω κάνει κάπου λάθος; Μην έχουν δίκιο εκείνοι οι δυο που με μαλώσανε; Μην είναι Οικολόγοι & Σύριζα μαζί η μια κάποια λύση για το νησί, για τη χώρα, για την Ευρώπη, για τη Γή; Αν βάλουν -σκέφτηκα- οι Οικολόγοι την ευαισθησία τους και οι Συριζαίοι την πολιτική σκέψη, μήπως αυτό τελικά φτιάξει ένα νέο δυναμικό μείγμα; Υποτίθεται ότι αυτοί οι δύο είναι ότι πιο δυναμικό και πρωτοπόρο και ελπιδοφόρο έχει να επιδείξει η Ελληνική πολιτική σκηνή. Κι όπως σκεφτόμουν κι αναρωτιόμουν αν τους έχω αδικήσει και να πάρουν τουλάχιστον από τον φτωχό chelemente μία ακόμα ευκαιρία… παπ! κόβεται το ρεύμα!

Μ’ έπιασε πανικός. Δεν έβλεπα (τίποτα απολύτως στην αρχή), δεν άκουγα (τηλεόραση, ράδιο), δεν επικοινωνούσα (τηλέφωνο, η/υ νεκρά, το κινητό ψυχοραγούσε), πάνε τα πλυντήρια (πιάτα & ρούχα), πάει το ψυγείο (ολοσκότεινο και το άνοιγμα απαγορεύεται) «η ζωή μου καταρρέει» μονολογούσα και σήκωσα το κεφάλι στον ουρανό. Και να! Τα αστέρια! Πω ρε πούστη μου, πόσο καιρό είχα να δω τ’ αστέρια; Και τα μάτια μου συνήθισαν και βρήκα και κεριά. Κι άραξα στην βεράντα μου να χαζεύω αστέρια και σκιές και … κοίτα να δεις: όσο περνούσε η ώρα άκουγα από φωνές και συζητήσεις από τα διπλανά σπίτια, ακόμα κι από τις πιο πάνω γειτονιές. Γύρισε η καρδιά στην θέση της και η σκέψη στους οικολόγους – συριζαίους. Εδώ είναι η παλαίστρα της πολιτικής, εδώ θα τους δούμε: οι φυσικοί πόροι και η ενέργεια το ανθρώπινο μέτρο της καθημερινότητας μας. Στις 4- 5 μέρες διακοπής ήμουν σίγουρος ότι αυτή εδώ η διακοπή, θα μπορούσε να γίνει Η Διακοπή της Αίγινας, ένα σύμβολο, μια ιστορία - παράδειγμα για τους απανταχού αγωνιστές της πολιτικής οικολογίας και της αριστεράς. Κι αν αυτό μου φάνηκε κάποια στίγμη υπεραισιόδοξο, είχα τη σιγουριά ότι ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να προκαλέσουν μια δημόσια κουβέντα μέσω κάθε προσφερόμενου μέσου (τοπικά ΜΜΕ, web sites, blogs, καφενεία) για την ενέργεια, την αυτονομία και την καθημερινότητα του ντόπιου. Βούτηρο στο ψωμί τους που λένε. Κι όχι μόνο δεν έχουμε γευτεί αυτό το βούτηρο αλλά σα να ξεραίνεται και το ψωμί!

Κι εντάξει! Ο chelementάκος είναι ένας λασπολόγος του καναπέ. Οι κοινωνικοί αγωνιστές του δρόμου, της αριστεράς και της οικολογίας που βρίσκονται; Σε ποιόν καφενέ με γεννήτρια τσάκιζαν τα τσίπουρα και πόσες δράσεις θα αναβάλλουν γιατί ο μεζές είναι νόστιμος; Από ποιόν να περιμένω προτάσεις, ν’ αναθαρρήσω; Από τους δεξιοπασόκους διεκδικητές της δημαρχίας που έχουν περιορίσει το λεξιλόγιο τους στις λέξεις «κέρδος», «διαχείριση», «ανάπτυξη»;
Τις προτάσεις σας σύντροφοι, την εισήγηση σας και τον δημόσιο διάλογο ζητάω.
Και σταματήστε να στέκεστε

Μὲς στὴν ὑπόγεια τὴν ταβέρνα,
μὲς σὲ καπνοὺς καὶ σὲ βρισιές,

Να σφίγγεστε ο ένας πάνω στον άλλο και να λέτε ότι

-Φταίει τὸ ζαβὸ τὸ ριζικό μας!
-Φταίει ὁ θεὸς ποὺ μᾶς μισεῖ!
-Φταίει τὸ κεφάλι τὸ κακό μας!
-Φταίει πρώτ᾿ ἀπ᾿ ὅλα τὸ κρασί!
«Ποιὸς φταίει; Ποιὸς φταίει;... κανένα στόμα
δὲν τὅβρε καὶ δὲν τὄπε ἀκόμα.

Ἔτσι, στὴν σκοτεινὴ ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σὰν τὰ σκουλήκια κάθε φτέρνα
ὅπου μᾶς εὕρει, μᾶς πατεῖ:
δειλοί, μοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάμα!
προσμένουμε, ἴσως, κάποιο θάμα!
(Κ. Βάρναλης – μια και τον πιάσαμε εξ’ αρχής του blog ας τον τιμήσουμε όσο πάει)

Λογοτεχνίζεις; Ναι ρε μαλάκα, λογοτεχνίζω … σήκω ψυχή μου / δώσε ρεύμα... (αυτός είναι ο τίτλος, αλλά όχι και το τραγούδι)

Ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, ηλεκτρισμένες διαθέσεις σε τοπίο κομμένου ηλεκτρικού ρεύματος κι ένα νησί αλαλιάζει, πανικοβάλλεται και βγαίνει στους δρόμους αποφεύγοντας τους μεταφυσικούς φόβους του σκοταδιού, τα πεινασμένα τσιμπήματα των εντόμων, τις σκιές και τους ήχους που δεν προσδιορίζονται με σαφήνεια. Βγαίνει το νησί στο δρόμο κυνηγημένο από την υγρή Αυγουστιάτικη ζέστη και ησυχάζει στον ήχο της γεννήτριας και στο διακοσμητικό φως των κεριών.

 Το πλήθος είναι έξω, 11 και 30 πριν τα μεσάνυχτα και είναι ο μόνος λόγος που το πλήθος ξαναζητάει τον δημόσιο χώρο, τον δρόμο και τον καταλαμβάνει για τον εαυτό του. Το πλήθος χαιρετιέται, επιτέλους ξανασυζητάει πρόσωπο με πρόσωπο –πάντα ξεκινώντας με την ενόχληση της διακοπής του ρεύματος και κατόπιν για άλλα: για μικρά και καθημερινά, για μεγάλα και σπουδαία.
Τσιγάρο στο σκοτάδι, μια πορτοκαλάδα, μία μπύρα και χαμηλόφωνες κουβέντες.
Ανακαλύψαμε εκ νέου το σκοτάδι. Το αφορισμένο, το πιεσμένο από τα φώτα σκοτάδι. Το σκοτάδι των παραμυθιών και των θρύλων, των κινδύνων, του θανάτου και του έρωτα. Ανακαλύψαμε το σκοτάδι και μεγάλωσαν τα μάτια μας. Κάπου ένα ζευγαράκι φιλιέται απρόσεκτα εκμεταλλευόμενο την ευκαιρία, αδιαφορώντας για γνωστούς και φίλους, για φυσικούς και υπερφυσικούς κινδύνους. Ψηλαφίζει ο ένας τον άλλο και ψυθιρίζουν λόγια ανάμεσα σε δυο φιλιά. Ο ήχος του σκοταδιού είναι ένα ήσυχο μακρόσυρτο ψψψ!
Και το φως που του ταιριάζει, τα μάτια της γάτας που πλησιάζει επιφυλακτικά…


«Ξεχάσαμε ότι μπορούμε να ζήσουμε και στο σκοτάδι» λέει η φίλη μου κοιτάζοντας τα φωτισμένα από τις γεννήτριες μαγαζιά που με τον θόρυβο τους, με τα φώτα και τους ανεμιστήρες συνεχίζουν να καθησυχάζουν: «τίποτα δεν έγινε, τίποτα δεν άλλαξε. Το φως θα επικρατήσει απόλυτα και πάση θυσία».
Κι ας μικραίνει τα μάτια μας κι ας μας δυσκολεύει ο θόρυβος να ακούμε τον άλλο ή οτιδήποτε άλλο πέρα από τον εαυτό μας.

ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ

Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις. Εδώ και 4 χρόνια, από τότε που ανέλαβε η διοίκηση Κουκούλη, η προτεινόμενη λύση (κλειδί) για την ανάπτυξη της Αίγινας και ιδιαίτερα περιοχών όπως η Σουβάλα και η Αγία Μαρίνα, ήταν το ποιοτικό ανέβασμα των παρεχομένων υπηρεσιών. Η τεχνοκρατική, οικονομίστικη αντίληψη, πως η διαχείριση του Δήμου οφείλει να αντιγράφει τη διαχείριση και γενικότερα τη λειτουργία μιας Ανώνυμης Εταιρίας, οδήγησε στην καραμέλα της παροχής υπηρεσιών.

Μια καραμέλα, που ενώ την πασάρανε για πιπίλισμα στους άλλους, οι ίδιοι ούτε που την έγλειψαν. Ξοδεύτηκαν χιλιάδες ευρώ σε μελέτες. Μελέτες κάθε είδους, μέχρι και το μπετονάρισμα 4 στρεμμάτων στη θάλασσα της Σουβάλας για μαρίνα, αλλά μια γεννήτρια για το αντλιοστάσιο δεν σκέφτηκαν να έχουν.

Η απελπισμένη αντίληψη, περί οικονομικής ευκαιρίας, λόγω της οικονομικής κρίσης, που θα μας έφερνε πολλαπλάσιους επισκέπτες στο νησί, πήγε περίπατο. Κανείς δεν σκέφτηκε τις υποδομές. Κανείς δεν σκέφτηκε τη στραβή. Κι όμως η παροιμία κάνει βόλτες μέσα στο χρόνο σε κοινή θέα.

ΤΩΝ ΦΡΟΝΙΜΩΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΡΙΝ ΠΕΙΝΑΣΟΥΝ ΜΑΓΕΙΡΕΥΟΥΝ.

Τώρα βέβαια, εξαρτάται από το τί και για ποιόν μαγειρεύουν. Μαγειρεύουν αυγά τηγανιτά γρήγορα και εύκολα ή φτιάχνουν λαχανοντολμάδες όμορφα και δύσκολα; Σε κάθε περίπτωση, η ανάγκη των υλικών είναι διαφορετική. Το μονό κοινό σημείο στις δύο συνταγές είναι η σάλτσα φιστικιού απαραίτητη για τη νοστιμιά, μιας και η ανάπτυξη σύμφωνα με τις επιτελικές αρχές, περνάει και από τις οδούς, φιστίκι και γαστρονομία γωνία.

Μας το επιστείλανε ηλεκτρονικώς και σας το δίνουμε: Δικό σας!

Εν Συντομία

Στη διαρκούσα περιπέτεια του «νερού» το οποίο είναι ανεπαρκές ακατάλληλο για την υγεία και ζημιογόνο για τις οικιακές συσκευές αλλά παρ’ όλ’ αυτά κοστολογείται ως Γαλλική σαμπάνια, ήρθε να προστεθεί και το πρόβλημα της ηλεκτροδότησης. Το νησί βυθίστηκε στο σκοτάδι με όποιους κινδύνους συνεπάγεται αυτό για τη δημόσια υγεία και οικονομία. Το νησί βυθίστηκε στο σκοτάδι γιατί το απολιθωμένο υποθαλάσσιο σύστημα παροχής ρεύματος κατέρρευσε – με όποιον τρόπο – και η ΔΕΗ έκανε φανερή την ανεπάρκεια της ως προς την αντιμετώπιση του προβλήματος. Φυσικά ο «πολιτικός» κόσμος του νησιού που προεκλογικά σκίζει τα ιμάτια του για το «καλό» του τόπου έκανε φανερή την παρουσία του δια την απόλυτης απουσίας του. Δημοτική αρχή και παρατρεχάμενες ή μη πολιτικές οργανώσεις παρέμειναν ως συνήθως άφαντες, ανενεργές ή βαρέα βραδυπορούσες. Παρ’ όλ’ αυτά ο κύκλος των δημοτικών εκλογών έχει ανοίξει και λίαν συντόμως θα δεχόμαστε – ως είθισται- κατ’ οίκον επισκέψεις νέων και παλιών υποψηφίων ΕΘΝΟΣΩΤΗΡΩΝ. Τι μένει λοιπόν σε μας;

Μα φυσικά να τους ψηφίσουμε ξανά έτσι ώστε να μην κατέβουν ποτέ από το συννεφάκι της μίζερης εξουσία της νοσηρής αυταρέσκειας και των ποταπών μικροβολεμάτων. Άλλωστε θα ήταν μικροπρέπεια από μέρους μας να τους πάρουμε με τις πέτρες θυμίζοντας τους πως η θέση που ζητούν να λάβουν είναι η θέση που λαμβάνει ο υπηρετόν τα κοινά και όχι ο χαριεντιζόμενος με την αυταρέσκεια τη βολεψιά και την ανικανότητα.

Ο Γιος του Σκύλου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο: Ήρθε

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, αυτή βδομάδα είναι πολύ παράξενη σε τούτη τη γωνιά της γης. Όλος ο κόσμος είναι υπ’ ατμόν και περιμένει. Ήρθε; Όχι ακόμα. Αχ! Πότε θα ‘ρθει; Δεν ξέρω την προηγούμενη φορά τέτοια ώρα ήταν εδώ. Τέτοια ακούς να συζητάνε στο νησί. Και όλο τον περιμένουν κοιτάνε δεξιά κοιτάνε αριστερά κοιτάνε και πάνω – φαίνεται ότι δεν ξέρουν από πού θα τους έρθει. Περιμένουν με μεγάλη αγωνία αλλά κανένας δεν ξέρει να περιγράψει τη μορφή που περιμένουν. Αναρωτιέμαι πως θα ξέρουν ότι ήρθε αφού δεν ξέρουν πως είναι;
Τελικά άκουσα τον κόσμο να μεταδίδει το νέο από στόμα σε στόμα: ήρθε! ήρθε! Τάκηηη, ήρθε! Μαρίαααα, ήρθε! Κοίταζα κι εγώ να δω που πάει ο κόσμος να πάω κι εγώ να δω την άφιξη. Κανένας δεν κουνιόταν αλλά όλοι φαίνονταν ανακουφισμένοι και σίγουροι ότι ήρθε. Κι έτσι δεν κατάλαβα τι έγινε.
Ξαφνικά το κλιματιστικό άρχισε να μου δροσίζει την πλάτη. Πριν παραδοθώ στην ανακουφιστική του πνοή κι έναν δροσερό ύπνο –νομίζω- ότι κατάλαβα: αυτό που ήρθε, αυτό που δεν φαινόταν αλλά όλοι το ήξεραν, ό,τι κι αν ήταν, ήταν μια πανίσχυρη θεότητα που μας επισκέφθηκε και ο κόσμος απλά ένοιωσε την πνοή του. Ελπίζω μόνο, να μην είναι χθόνια θεότητα και να την βγάλουμε καθαρή.

Α! έχουμε και διακοπές ρεύματος!

Επιστολή στο δήμαρχο Αίγινας!

Ξεμείναμε από ηλεκτρικό ρεύμα στο τουριστικό μας νησί κι οι μαλθακοί μας τουρίστες διαμαρτύρονται και αποχωρούν (πλερώνω ρε φίλε για αρκοντίσιον; πλερώνω, τι με νοιάζει αν έχει ρεύμα ή όχι; θέλω το αρκοντίσιον στο φουλ να γουστάρει η γυναίκα!) και πετάνε τα ευρωπούλια τους για άλλα μέρη, με καλύτερα υποθαλάσσια καλώδια και τα έξτρας στο φουλ. Κι έτσι η κρίση που πήγε να γίνει «ευκαιρία» για την Αίγινα (νησί κοντά στην πρωτεύουσα, οικονομικό … μπλα μπλα μπλα) παρέμεινε ως κρίση μια και τέτοιες ευκαιρίες δεν τις σηκώνει το νησί. Και γίναμε και βούκινο και ξεφτιλιστήκαμε στο πανελλήνιο και χάσαμε κι άλλους που θα έρχονταν αλλά τώρα θα πάνε αλλού.

Α! κ. δήμαρχε! Λάθος χειρισμός του θέματος και πως θα προκόψει η τοπική μας οικονομία έτσι; Αντί να βγαίνετε και να λέτε τα μύρια όσα για τη διακοπή και την αποκατάσταση θα έπρεπε να διαφημίσετε το γεγονός ως προσωπικής σας πίστη και επιλογή στην προώθηση του εναλλακτικού τουρισμού: ελάτε στο νησί - εισαγωγέα της Ώρας της Γης στην Ελλάδα. Μετά τη μεγάλη ανταπόκριση του κόσμου, η Αίγινα πρωτοστατεί για μία ακόμα φορά και οργανώνει την Εβδομάδα της Γης. Μία εβδομάδα χωρίς ηλεκτρική ενέργεια για γνήσιους οικολόγους και ευαισθητοποιημένους πολίτες. Για εκείνους που τολμάνε να ζουν στα όρια τους. Αντέχεις τα σκοτεινά ψυγεία; Μπορείς να φανταστείς ποια είναι η χρήση της τηλεόρασης, της κουζίνας, του μίξερ, του air condition χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα; Αντέχεις; με τη χορηγία της ΔΕΗ.

Σε αυτό κ. δήμαρχε θα μπορούσατε να δείξετε και την επιμονή σας στον καλλιτεχνικό τουρισμό οργανώνοντας διαγωνισμό για την καλύτερη χρήση των ηλεκτρικών συσκευών που ψοφάνε χωρίς ρεύμα, με δώρο μια γεννήτρια.

Σας καταγγέλλω κ. δήμαρχε: αφήσατε μια κρίση να περάσει χωρίς να δείτε την ευκαιρία. Έτσι ο τόπος δε θα πάει μπροστά και τα ευρωπούλια θα πετάνε αφήνοντας μας μόνους κι έρημους…

Αναδημοσίευση από τη φίλη μας sxediaΦωτογραφία

Ινδιάνος Κέτσουα σε στιγμές χαλάρωσης

Μερικές φορές οι φίλοι των φίλων μας είναι φίλοι μας. Κι άλλες φορές, όχι. Ο/η Π. που είναι φίλος/η της φίλης μας της σχεδίας στα ανοιχτά της Αίγινας δεν ξέρουμε αν μας θέλει για φίλους, εμείς παντως θέλουμε και αναδημοσιεύουμε το κείμενο του/της.
Κάτι που μου άρεσε από το μουντιάλ ήταν οι αντιδράσεις της εξέδρας όταν τους «τραβούσε» η κάμερα. Έβλεπαν τον εαυτό τους στη γιγαντοοθόνη του γηπέδου και ταυτόχρονα ήξεραν ότι τους βλέπουν εκατομμύρια άνθρωποι στις τηλεοράσεις. Έδειχναν με το δάχτυλο, ξεχνούσαν γέλια και λύπες και χαιρετούσαν λες και δεν είχαν ξαναδεί κάμερα. Αυτά για τις εξέδρες γιατί όταν η κάμερα πήγαινε στους επισήμους, που έχουν χορτάσει παγκόσμια δημοσιότητα, έδειχναν άνετοι και ότι δε νοιάζονται. Ο Μικ Τζάκερ έπαιζε με το κινητό του, η Σαρλίζ Θερόν άφησε να της ξεφύγει ένα ειρωνικό μειδίαμα, η Μέρκελ κουβέντιαζε κάτι σοβαρό, η βασίλισσα Σοφία αμίλητη και πάει λέγοντας.

Με το πώς κοιτάει κάποιος τον φακό μπορούμε να βγάλουμε πολλά συμπεράσματα για το «έκθεμα και την εποχή του».
Όταν δεν έχεις ξαναδεί φωτογραφική μηχανή τη κοιτάς στα μάτια τρομαγμένος. Οι παλιές φωτογραφίες φαίνονται ως τέτοιες γιατί με το που έστηνε το τρίποδο ο φωτογράφος σταματούσε όλη η πόλη ή το χωρίο για να δει «τι ναι τούτο;». Ως και τη δεκαετία του 50 στις ελληνικές ταινίες μπορεί ο πρωταγωνιστής να δείχνει άνετος και φυσικός περπατώντας στην Ομόνοια αλλά όλη η πλατεία έχει σταματήσει και τον βλέπει- τον καρφώνει.

Το 1907 ψηφίστηκε στο Αμέρικα ο νόμος που απαγόρευε την είσοδο σε αναρχικούς. Οι αρχές, επειδή βέβαια κανένας δεν έλεγε ότι είναι, σκαρφίστηκαν ένα κόλπο για να τους ανακαλύπτουν. Πριν φύγουν οι μετανάστες από το Έλις Άιλαντ τους έλεγαν ότι θα τους φωτογραφήσουν για να δουν αν είναι σε λίστες ανεπιθύμητων.

Όλοι οι μετανάστες κοιτούσαν σαστισμένοι το φακό (οι περισσότεροι δεν είχαν ξαναδεί) εκτός από κάποιους που χαμήλωναν το βλέμμα, κατέβαζαν τη τραγιάσκα ως τα μάτια, έβαζαν το χέρι μπροστά κτλ. Η αστυνομία βέβαια δεν είχε αρχεία και κομπιούτερ τότε αλλά με αυτό το κόλπο καταλάβαιναν ότι αυτοί κάτι κρύβουν- τους έχουν φωτογραφήσει στις χώρες τους και δακτυλοσκοπήσει.

Σήμερα που όλοι έχουμε φωτογραφικές μηχανές και κάμερες, η επιτυχημένη φωτογραφία – που κρατάμε – είναι αυτή που δεν «δείχνει στημένη».
Κοιτάμε τον φακό τρομαγμένοι και αγέλαστοι μόνο στη ταυτότητα ή στο διαβατήριο (ή μετά από σύλληψη).
Η άνεση μπροστά στο φακό, τα πιστεύω μας, τα ταξίδια μας, η οικονομική μας άνεση, η νομιμότητά μας όλα αυτά δεν κρύβονται στο φακό.
Μια φωτογραφία, χίλιες λέξεις.
Τι γίνεται όμως αν αντιστρέψουμε το ρητό;

Χίλιες λέξεις για μια φωτογραφία!
Το 1980 αρχίζει στο Περού το αντάρτικο από το «Φωτεινό Μονοπάτι». Μέσα σε λίγα χρόνια όλες οι μεγάλες πόλεις έχουν περικυκλωθεί από τους αντάρτες και στην ενδοχώρα ισχύει ο «νόμος του δυνατότερου».

Στα χωριά στη ζούγκλα και στα βουνά γίνεται χαμός. Ο στρατός, ακροδεξιοί παρακρατικοί, αντάρτες, βαρόνοι της κόκας, ληστρικές συμμορίες, αντίπαλες φυλές ινδιάνων και προσωπικές διαφορές μεταξύ οικογενειών έχουν βυθίσει τη χώρα στο αίμα. Όσοι δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας. Και όλοι κατηγορούν τους άλλους για το ξέσπασμα της βίας.
Το Δεκέμβρη του 1983 όλοι συμφωνούν να μην πειράξουν και να μην εμποδίσουν μια ανεξάρτητη επιτροπή εννέα έγκριτων δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ που με μοναδικό όπλο τις φωτογραφικές τους μηχανές θα γυρίσουν την ενδοχώρα για να δουν ποιος φταίει.
Δεν θα γυρίσει κανένας τους. Θα εξαφανιστούν. Όλοι κατηγορούν τους άλλους και όλοι ορκίζονται ότι δεν πείραξαν κανέναν.

Μετά από λίγους μήνες ένας λόχος που κυνηγάει αντάρτες θα φτάσει σε ένα απομονωμένο χωριό των ινδιάνων Κέτσουα στα 4000 μέτρα. Το πρώτο πράγμα που θα τους ρωτήσουν (περήφανα) οι χωρικοί είναι αν έχουν σφαίρες να τους πουλήσουν που να ταιριάζουν σε κάτι περίεργα υπερσύγχρονα όπλα που μπορούν και στοχεύουν μακριά αλλά δεν σκοτώνουν. Τα ονόματα των όπλων είναι εξίσου περίεργα: Canon, Nikon, Sony, Leica, Kodak κτλ.
Όλα τα φιλμ καταστράφηκαν από τη προσπάθεια να βάλουν πχ δεσμίδα από καλάσνικωφ σε κάθε κάμερα.
Μια κασέτα από κάμερα σώθηκε από τύχη και βρίσκεται στα αρχεία της αντιτρομοκρατικής του Περού. Ο ήλιος δύει σε ένα ειδυλλιακό τοπίο στη κορυφή των Άνδεων. Οι χωρικοί πλησιάζουν γοργά με ματσέτες και δρεπάνια στα χέρια. Οι δημοσιογράφοι σχολιάζουν γελαστά (και γελασμένοι) ότι τώρα γυρνάνε από τα χωράφια τους.
Οι ινδιάνοι τους περικυκλώνουν και κοιτάνε στο φακό αμίλητοι και αγέλαστοι. Ο ατρόμητος αρχηγός της φυλής πλησιάζει προσεκτικά μήπως και τον πετύχουν αυτοί οι εννιά που τον «σημαδεύουν». Με μια κίνηση του δρεπανιού παίρνει το κεφάλι του πρώτου φωτορεπόρτερ.
Στα περουβιανά, ισπανικά, αγγλικά, γαλλικά – σε χίλιες γλώσσες και λέξεις αλλά όχι στα κέτσουα – οι άλλοι δημοσιογράφοι ακούγονται να προσπαθούν κλαίγοντας να εξηγήσουν ότι δεν είναι πολεμιστές.
Το τελευταίο που ακούγεται στο φιλμ είναι ουρλιαχτά και η κάμερα που μέχρι να σβήσει «τραβάει» σε κοντινό πλάνο μια πέτρα στο χώμα.

Μόλις γύρισα από το Αστυνομικό τμήμα όπου είχα πάει για να βγάλω τη καινούρια ταυτότητα. Αφήνω τα έντυπα και τις 4 φωτογραφίες και περιμένω γιατί υπάρχει πρόβλημα. Δε φαίνομαι καλά. Μετά από λίγη ώρα ο υπεύθυνος από το τμήμα ασφάλειας έρχεται και μια κοιτάει εμένα και μια τις φωτογραφίες. Μου ζητάει να τις ξαναβγάλω.

Μήπως μιλούσε τα Κέτσουα;

Π.

Τι ήθελε να πει ο κύριος Γιάννης μας; (απόγονος του Περικλέους, βεβαίως βεβαίως)

ξεκάθαρο προφίλ σε θολό τοπίο: μια εικόνα που προτείνει η νέα εποχή για τον συγχρονο πολιτικό άνδρα και αναμένεται να φορεθεί πολύ στις φετινές εκλογές

Θεσμικός άρχων της Αίγινας, αξιωματούχος εκλεγμένος, φορέας δημοκρατίας, ένας πολιτικός άνδρας του νησιού. Με άποψη βαρύνουσα, χρήζουσα προσοχής και μελέτης. Τα λόγια του μετρημένα και προσεγμένα: κυρίες και κύριοι, ο αντιδήμαρχος Γιάννης Παπαδόπουλος, ο κύριος Γιάννης μας, ο δικός μας άνθρωπος, ο ένας από εμάς, σ’ ένα συγκλονιστικό πολιτικό άρθρο του που δημοσιεύεται στην νέα εποχή: http://www.neaepohi.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2355:2010-07-31-21-41-09&catid=117:opinions&Itemid=354μας παραδίδει μαθήματα αλληλεγγύης και δημοκρατικότητας.

Τι λέει λοιπόν ο απόγονος του Περικλέους (βεβαίως, βεβαίως);

Αναφέρει κατ’ αρχήν περιπτώσεις όπου οι αγώνες κοινωνικών ομάδων δημιουργούν πρόβλημα σε άλλες κοινωνικές ομάδες: τα φορτηγά στους αγρότες, οι λιμενεργάτες στους επιχειρηματίες του τουρισμού, τα βυτιοφόρα στα εργοστάσια κλπ κλπ. Η μία κοινωνική ομάδα – σύμφωνα με τον δικό μας πολιτικό άνδρα- μάχεται, όπως μας τα λέει, εναντίον των άλλων κοινωνικών ομάδων! Οι περισσότερο θιγμένοι φαίνεται να είναι οι φουκαριάρηδες Ιάπωνες που ταξίδεψαν και δεν θα δουν τελικά την Ακρόπολη (χωρίς δουλειά, χωρίς ψωμί να ζήσω αλλά να με βρίζει ο Ιάπωνας; ε! πάει πολύ για το Ελληνικό μου φιλότιμο!).

Βρισκόμαστε σε έναν αδελφοκτόνο πόλεμο ανάμεσα σε επαγγελματίες και κοινωνικές ομάδες, λέει ο κύριος Γιάννης μας και το εξηγεί: με τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις το κράτος δεν πιέζεται και τίποτα δεν αλλάζει και φέρνει τα παραδείγματα του ΟΛΠ, την άρση του καμποτάζ κλπ κλπ.

Άρα;  Άρα η Ελληνική κοινωνία είναι διχασμένη και σε πόλεμο εξ’ αιτίας των κινητοποιήσεων και απεργιών οι οποίες είναι κατευθυνόμενες από «Αυτούς» που μας θέλουν διχασμένους. «Αυτοί» βεβαίως δεν έχουν πραγματική υπόσταση: είναι πάντα κάποιοι γνωστοί άγνωστοι, είναι «Αυτοί» που κλέβουν και δεν έχουν πρόσωπο και όνομα, μια μασονία, ένα είδος εξωγήινων που υπάρχουν εκεί έξω, πάνω και πέρα από την κοινωνία και τους κρατικούς μηχανισμούς, τις ταξικές διαφορές, πάντα έξω και πάνω από το ιερό σύστημα το οποίο, τι μας κάνει; Τη δουλειά του κάνει μωρέ, το θέμα είναι πόσο εμείς ως ξύπνιος λαός μπορούμε να ελιχθούμε και να πλασαριστούμε στην καλύτερη θέση. Ως λαός αλλά κυρίως ως άτομα!

Να συμπάσχουμε με τους άλλους, να συσπειρωθούμε να περισώσουμε ότι έχει απομείνει από τα εργατικά δικαιώματα, την οικονομία, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, λέει ο κύριος Γιάννης μας. Αλλά χωρίς αγώνες και κινητοποιήσεις, χωρίς αλληλεγγύη στους αγώνες των άλλων. Με άλλον τρόπο που να μη μας ξεβολεύει κι αυτός ο άλλος τρόπος που δεν μας ξεβολεύει, τελικά βολεύει γιατί δεν δημιουργεί συμμάχους. (Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν όλοι αυτοί που αναφέρει ο αντιδήμαρχος μας, απεργούσαν συντονισμένα και ανυποχώρητα!). Κι αφού το κράτος θα νικήσει που θα νικήσει γιατί να ταλαιπωρούμαστε και να ιδρώνουμε τη φανέλα; Ας παίξουμε άμυνα με τα μάτια, μια πολιτικά ορθή άμυνα με διαδηλώσεις στα πεζοδρόμια και καθιστικές διαμαρτυρίες στα καφενεία (κι έτσι θα ενισχύσουμε και την αγαπημένη τάξη των ενασχολούμενων με τον καφέ, την μπύρα, τα περιοδικά και τους κατασκευαστές τάβλι).

Ο αντιδήμαρχος κύριος Γιάννης Παπαδόπουλος δεν κάνει κάτι άλλο από το να αναπαράγει τις «επίσημα πολιτικά ορθές» θέσεις, οι οποίες ευχαριστούν πολλούς και δυσαρεστούν –πρόσκαιρα- λίγους. Ουσιαστικά δεν λέει κάτι παραπάνω από το να προτρέπει την κοινωνία να ησυχάσει, να δεχθεί τη μοίρα της, να ασχοληθεί πως θα τη βολέψει. Ίσως να μην του έχει περάσει καν από το μυαλό η ιδέα μιας άλλης κοινωνίας όπου η έννοια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας δε θα υπάρχει ούτε στα λεξικά, γιατί θα αποτελεί εκ των ουκ άνευ δομικό υλικό της.

Κι όχι είδος σε εξαφάνιση!

Η προτεινόμενη συσπείρωση θολώνει το τοπίο γύρω από τον αντιδήμαρχο. Προβάλλει το προφίλ του υπεράνω, του ενωτικού στηριγμένο στη γενική έννοια της συσπείρωσης χωρίς να μπαίνει στον κόπο (επιμελώς;) να προτείνει τρόπους. Κάνει την πρόταση για να αποφύγει τις προτάσεις.

Ας μην θεωρήσει κανείς τούτη την ανάρτηση ως επίθεση στο πρόσωπο του κυρίου Γιάννη μας. Ο κύριος Γιάννης μας είναι ένας σύγχρονος πολιτικός που κάνει ό,τι πρέπει να κάνει: μπουρδολογεί χωρίς προτάσεις, χωρίς πολιτική κρίση, αποφεύγοντας τις κακοτοπιές των προτάσεων και προστατεύοντας το σύστημα που τον γαλούχησε και τον θρέφει, αποδεχόμενος ότι οι πολίτες δεν μπορούν να πάρουν την τύχη τους, στα χέρια τους. Δεν ξέρουν. Δεν καταλαβαίνουν. Δεν μπορούν. Κι αφού αυτό είναι ξεκάθαρο και αδιαπραγμάτευτο τότε μπορεί να παίξει την μπάλα που πρέπει: λίγο αριστερά, λίγο δεξιά, εκλογές έρχονται, δύσκολη και σημαντική η μάχη, να δείξουμε συμπόνια και ενωτική διάθεση αλλά κυρίως να φτιάξουμε την ομελέτα χωρίς να σπάσουμε αυγά και χαλάσουμε τις καρδιές μας.

Ξεκάθαρα πράγματα σε θολό τοπίο – όπως η φωτογραφία.

Υγ. ας μην προτρέξει καμιά «φίλη» μας σαν την (χ)Άλλη Όψη της Αίγινας να υιοθετήσουν κάποιο κομμάτι της κριτικής αυτής. Ας περιμένουν να διαβάσουν για το δικό τους ρόλο και μετά αν ακόμα θέλουν…

Εκλογές στον Τοπικό Σύλλογο Συμφερόντων ΠΑΣΟΚ Αίγινας

Εδώ καράβια πνίγονται και το ΠΑΣΟΚ χτενίζεται.

Το σύνολο του ΠΑΣΟΚ στην Αίγινα από τους βουλευτές, τους υποψήφιους δημάρχους του, μέχρι και τα μέλη του, δείχνουν να βρίσκονται σε άλλη χώρα.

Οι εκλογές που πραγματοποίησαν ήταν κάτι σαν από εκλογές σχολείου. Μόνο που επειδή μεγάλωσαν πια, δεν μπορούμε να πούμε πως έχουν ακόμα την αφέλεια της εφηβείας. Το μόνο που έχει μείνει από εκείνα τα χρόνια είναι ο εγωισμός και το πείσμα.

ΟΧΙ ΕΣΥ, ΕΓΩ ΘΑ ΕΛΕΓΧΩ. ΟΧΙ ΕΓΩ ΟΧΙ ΕΣΥ κλπ

Αυτή ήταν η κεντρική πολιτική σκέψη που ανέπτυξαν, έπειτα από ώριμο διάλογο τα μέλη του ΠΑΣΟΚ στην Αίγινα. Η παρακμή στο μεγαλείο της. Το ΔΝΤ, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, η διάλυση της υγείας, η βαρβαρότητα στα εργασιακά, το ξεπούλημα του πλούτου του Ελληνικού λαού και πόσα άλλα, δεν απασχολούν το ΠΑΣΟΚ Αίγινας.

Παραθέτουμε το SMS που έστειλε ο δικός τους «σύντροφος», πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ κ. Φωτόπουλος, σε όλους τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, για το επικείμενο ξεπούλημα της ΔΕΗ. Αλήθεια ξέρετε εδώ στην Αίγινα, εσείς του ΠΑΣΟΚ, ότι πωλείται και η ΔΕΗ?

Σύντροφοι Βουλευτές όταν πριν από 32 χρόνια μπήκα στο ΠΑΣΟΚ για να αλλάξουμε τον κόσμο άκουγα τότε στις γιορτές νεολαίας που κάναμε πότε στη Ν. Σμύρνη πότε στη Ν. Φιλαδέλφεια πότε στου Ζωγράφου ένα πολύ ωραίο καταγγελτικό τραγούδι του Θωμά Μπακαλάκου για την αγροτιά που έλεγε «καημένη αγροτιά θα κερδοσκοπίσουν οι μεσάζοντες…» Ελπίζω σύντροφοι Βουλευτές 32 χρόνια μετά να μην το κάνετε επίκαιρο (και στο χώρο της χονδρικής της ενέργειας) επιτρέποντας στον κάθε αεριτζή να θησαυρίζει σε βάρος της επιχείρησης του ελληνικού λαού. Οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ ούτε εργοστάσια πουλάμε ούτε ενέργεια στην τιμή κόστους στους αεριτζήδες. Καθαρές κουβέντες. Σε όλα υπάρχουν όρια. Ο αγώνας μας δεν είναι για μας είναι για τον καταναλωτή γι αυτό θα φθάσουμε στα άκρα. Θα ματώσουμε. Και αυτό που σας λέω εκφράζει το σύνολο των εργαζομένων και πρωτίστως των συντρόφων μας

Είδατε φίλοι μου Πασοκτζήδες, δεν είναι όλοι στο ΠΑΣΟΚ σαν κι εσάς εδώ. Υπάρχουν άνθρωποι όπως ο Φωτόπουλος, που παρότι η στάση του σε πολλά ελέγχεται και θα μπορούσε κανείς να τον διανθίσει με διάφορες λέξεις, ακόμα κι αυτός έχει τις κόκκινες γραμμές του.

Εσείς εδώ στην Αίγινα θα τραβήξετε καμιά γραμμούλα ή γεια και χαρά σου Βενετιά;

1η μεγάλη νίκη κόντρα στο ΔΝΤ

Οι Έλληνες καναλάρχες πέτυχαν την πρώτη μεγάλη ανατροπή στο μνημόνιο του ΔΝΤ.
Ενωμένοι, σα μια γροθιά τσαλάκωσαν τον νόμο 3845, που ψηφίστηκε τον Μάιο που μας πέρασε। Αυτός, είναι ο νόμος περί Δημοσιονομικής ευθύνης, που έβαλε τη χώρα στο ΔΝΤ και έστειλε τους εργαζόμενους στην απελπισία। Μεταξύ άλλων αυτός ο νόμος προέβλεπε και φορολόγηση 20% στα έσοδα των τηλεοπτικών σταθμών από τις διαφημίσεις. Αυτή η απαράδεκτη ρύθμιση όπως καταλαβαίνουμε έβγαλε τους καναλάρχες στο δρόμο. Οδοφράγματα στήθηκαν στη βουλή και οιμολότοφ έπεφταν βροχή. Γρήγορα όμως επεκράτησε η σύνεση και οι επαναστατημένοι καναλάρχες σε λαϊκή συνέλευση αποφάσισαν μετά από πρόταση των κ.κ. Κοντομηνά και Αλαφούζου, να στείλουν αντιπρόσωπο τους (εν είδη καμικάζι. Πληροφορίες λένε, πως στην λεπτή του κοιλιά, ήταν ζωσμένος με δυναμίτη) τον κ. Γιώργο Καρατζαφέρη.

Χαίστηκαν τα πάνω τους. Εντάξει – εντάξει ρε Γιώργο μην εκραγείς εδώ μέσα και γίνουν όλα χάλια, γιατί οι καθαρίστριες είναι ακριβές. Έτσι με αυτό τον ωμό εκβιασμό οι καναλάρχες πέτυχαν το στόχο τους. Η διάταξη αποσύρθηκε και θα την ξανασυζητήσουν τον Οκτώβρη. Βέβαια τα χρήματα που έδωσαν μέχρι σήμερα από την απαράδεκτη διάταξη θα τους επιστραφούν πίσω.

Όμως εδώ είναι που προέκυψε ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα.
Τι θα γίνει. όταν ή λαϊκή πλέμπα δει τη νίκη των καναλαρχών? Μήπως θελήσει κι αυτή να στήσει οδοφράγματα στη βουλή?

Και ο πανέξυπνος Καρατζαφέρης έδωσε τη λύση.
Ο πρόεδρος "έκανε παιχνίδι" με την κυβέρνηση. Το νομοσχέδιο είχε 4 μεγάλες ρυθμίσεις (για Διαιτησία, εργαζομένους Ολυμπιακής, προσυμβατικό έλεγχο στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, υπερεξουσίες στον υπουργό Οικονομικών).

Τις περισσότερες η κυβέρνηση τις πέρασε με τη στήριξη του ΛΑΟΣ!

Αγαπημένο μου ημερολόγιο: ψήνομαι!

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, όλο λεώ να γράψω κάτι φοβερό κάτι σημαντικό και δυνατό αλλά δεν αντέχω, ψήνομαι! Η ζέστη λιώνει το σώμα, το μυαλό και τις διαθέσεις μου. Θα ήθελα να κλείσω τα μάτια και να ξεσπάσει μια βροχούλα, τι βροχούλα λέω; μια βροχή κανονική, μια μπόρα να μας ξεπλύνει μέσα κι έξω. Γίνεται αυτό αγαπημένο μου ημερολόγιο; Γίνεται; Ε; ναι; γίνεται; να κλείσω τα μάτια; Ωραία! δυναμώνω τα ηχεία και τα κλείνω....